Χριστουγεννιάτικες αναζητήσεις

Γνωρίζω για το θαύμα των Χριστουγέννων.
 Αυτό που ποτέ δεν ήρθε, σε μένα τουλάχιστον.

Αντιθέτως τα μελομακάρονά μου και οι κουραμπιέδες μου ήταν ένα θαύμα φέτος.

Απουσιάζει κάποιος που θα τιμούσε και τα δύο εδέσματα στο έπακρο.
Κάποτε στο τηλέφωνο όταν κάποιος απουσίαζε έλεγαν "είναι εκτός Αθηνών"🙅
Ε, ο εκλεκτός μου είναι εκτός γης. Είναι το μαράζι που σιγο καψαλίζει την ψυχή μας.

Ελπίζω στη ζωή πέρα απ' τη ζωή.

Γνωρίζω λοιπόν για το θαύμα των Χριστουγέννων, αλλά τίποτα για το Τζίνι των Χριστουγέννων.
Γιατί θα ήθελα κάτι να του πω.....

Καλά Χριστούγεννα



🎄

Αντανακλάσεις

Κι αν υπήρχε;

Κι αν βαρέθηκε κρυμμένος στους αιώνες και στη φαντασία των παραμυθιών και πεθύμησε μια χώρα που κοιτά κατάματα τον ήλιο χειμώνα καλοκαίρι και δροσίζεται απ' την αύρα της θάλασσας.

Λεπτός σαν ριπή ανέμου εν αιθρία. Αέρινος σχεδόν. 

Το βλέμμα βαθύ, σκούρο που το μισοέκρυβαν μερικά ατίθασα τσουλούφια.

Βήμα σταθερό, αβίαστο. Δεν καταλάβαινα αν ερχόταν ή αν έφευγε. (Αυτή η διαφορά πάντα με δυσκόλευε). Ήταν κι η αντηλιά....

Το νεύμα με το μακρύ και λεπτεπίλεπτο χέρι του μου έδωσε να καταλάβω πως ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλά στεκόταν . Κάτι έδειχνε. Μου έδειχνε;

-Εκεί πιο κάτω, πίσω απ’ τις βελανιδιές μου είπε με φωνή βραχνή. Εκεί έχει τα καλύτερο βοτάνι.

-Βοτάνι; είπα. Μα δεν ψάχνω βότανα! Άλλο γυρεύω.

-Εκεί που σου λέω, απάντησε κοφτά.

- Μπα! Και ποιος είσαι εσύ που θα με διατάξεις, κιόλας; Ανταπάντησα.

Αλλά καθώς είμαι περίεργη ( με όλες τις έννοιες) δεν μπορούσα παρά κατηφορίσω προς τα κει που μου έδειξε.

Γύρισα κλεφτά να δω  …είχε εξαφανιστεί. 

Στο πουθενά μάλλον απ’ όπου πιθανότατα είχε έρθει.

Είχα όμως ένα έναυσμα, ακόμη. 

Περιέργειας και αναζήτησης.

Συνεχίζεται……

Ο ήλιος δεν σβύνει....

Οφθαλμαπάτες

Περπατούσα αργά σε μονοπάτια μοναχικά….

Δεν αναζητούσα κάτι…

Απολάμβανα τη φύση, τον ουρανό, τον ήλιο.

Οι καυτές ακτίνες του  μου είχαν ήδη προκαλέσει έναν ελαφρύ πονοκέφαλο αλλά δεν ήταν αυτό που με πείραζε.

Άλλα ήταν.

Αλλοτινά που ενώ ξεθώριασαν πια, με παραμονεύουν κάθε τόσο σε γωνιές απόμερες ,πετάγονται ξαφνικά και μου κάνουν «Τζα!!!!!!» με έναν τόνο σχεδόν χαιρέκακο.

Αναπηδάει η καρδιά μου και χτυπάει σαν τρελή, θέλει να φύγει απ’ τη θέση της να πάει να κρυφτεί στη σιγουριά.

Την καλοπιάνω, την ηρεμώ και της λέω πως αν χαρίσεις σε κάποιον τον φόβο σου θα τραφεί και θα θεριέψει ….

Ανηφόριζα όταν ξεχώρισα την λεπτή σιλουέτα του να προβάλει απ’ το πουθενά.

Μα το Τζίνι δεν υπήρχε στην πραγματικότητα!  Οφθαλμαπάτη!

Έλα που δεν ήταν…..

(συνεχίζεται)

Ηλιαχτίδες

Αριστόγαττοι και Γιασεμιά

Μια φορά κι έναν καιρό.......καλό καιρό και καλοκαίρι στα σπάργανα.

Όχι πολλά χρόνια πριν.

Δεν ήταν η μοναξιά. Ήταν η μαγική ύπαρξη πίσω απ' την οθόνη του υπολογιστή. Αυτή με τα χίλια μύρια πρόσωπα.

Που δεν χόρταινα να διαβάζω όλα όσα έγραφε. Που ήθελα απεγνωσμένα να μάθω ποιος είναι, πως είναι, να δω τι χρώμα  μάτια έχει...να δω τα χέρια του, να ρίξω μια φευγαλέα ματιά στο υπέροχο μυαλό του.

Να του μιλήσω.

Δεν ήξερα το γιατί, ούτε σήμερα το γνωρίζω. Έτσι.

Και να θέλω δεν μπορώ να ξεχάσω. Είναι η μνήμη μου  βασανιστικά ρωμαλαία κι όλο ανατρέχει σε περίπλοκα μονοπάτια..

Άνθισαν κι αυτά τα αναθεματισμένα τα γιασεμιά....

Μερικές φορές θυμάμαι και τρομάζω! Και για τα καλά αλλά κυρίως για τα άσχημα και τα πολύ άσχημα.

Έχω απορίες. Πώς γίνεται ενώ πρώτα αγαπάς μετά να μισείς;

Ήμουν μοναδική και σπάνια. Και μετά ένα τέρας εν ολίγοις....

Α χα χα χα!!!

'Ηταν όμως αυτά τα "τρεχαγυρευόνια" που μου είχαν πάρει στην κυριολεξία το μυαλό....Γι αυτά σε λάτρευα.


Ήταν και τα παραμύθια που μου άρεσαν.....

Και κείνα τα Neural pathways...

Any way!

Δεν είναι τίποτα.

Only Memories.

Που ξύπνησαν απ' τα δυό μοναχικά γιασεμάκια που άνθισαν απόψε.

Ε

Σαν μια κόκκινη σταγόνα....

Ανεμογυρίσματα

Χα χα !

Υπάρχουν φορές που εύχεσαι να συμβεί κάτι να ταράξει τα βαλτωμένα νερά της ρουτίνας.
Να  σε συγκινήσει, να σε ταρακουνήσει....
Ν' ανέβουν η αδρεναλίνη κι οι χτύποι της καρδιάς σου.

Αυτές ακριβώς τις φορές, που χωρίς να το υποψιάζεσαι, είναι που ο Θεός έχει ανοικτά τ' αυτάκια του και κρυφακούει.

Και τότε είναι που σε παίρνει ο διάβολος και σέρνοντάς σε απ' το μαλλί.
Σε στροβιλίζει  με φόρα και σ' αμολάει καγχάζοντας....
Και ξαναγυρίζει στα σκοτάδια του αποκαμωμένος, χωρίς ούτε μία χαραμάδα για λίγο ήλιο, μια σταλίτσα βρε παιδί μου.....

Ε

Νικημένο μου ξεφτέρι

Σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων....που ούτε ο πιο λαμπρός ήλιος δεν πρόκειται ποτέ να τις φωτίσει.

Αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται ν' αλλάξει.

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα τέλειωναν τα παραμύθια, μα η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν έζησε καλά.