Χωρίς Λόγια ή με άλλα λόγια ΤΕΛΟΣ

Δυστυχώς!
Ούτε που φαντάστηκα ποτέ ότι θα έφτανε η στιγμή να μην έχω να σου πω μια λέξη.
Παρέσυρες τα πάντα στο θυελώδες πέρασμά σου.

Το μεγαλύτερο κακό είναι πως ούτε με νοιάζει.

Είμαι καλά το αυτό επιθυμώ και  δι Υμάς.

Αποστάσεις και ξαποστάσεις

Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω.

Τρελαίνομαι απ τη χαρά μου.

Από μακρυά.

Από πολύ μακρυά.

Μαθήματα γραμματικής παρέα μ ένα ποτήργι Κονιάκου

Προσωπικά (πάντα) της είχα μια αδυναμία της γραμματικής. Περισσότερο από την αριθμητική.

Ένιωθα πως αν ήθελε κάποιος να εκφραστεί σωστά, έπρεπε να τηρεί με απόλυτο σεβασμό τους κανόνες της. όπως και κείνους απ το πρώτο ξαδελφάκι της το Συντακτικό.

Ακόμη και τώρα τό χω το χούϊ. Κι ας πέρασαν τόσα χρόνια κι είχα και τις τριβές με άλλες γλώσσες κι ας έπαψα να μιλώ πια πολύ...

Ήμουν δεν ήμουν εννέα ετών όταν άρχισα να μπαίνω στο νόημα. Είχε πέσει κι ένα τράβηγμα κοτσίδας (ό, τι σιχαίνομαι περισσότερο) και θα θυμάμαι για πάντα ότι η σημαία γράφεται με αλφαγιώτα. Κι ο Τρίτος ενικός των περισσότερων ρημάτων με αλφαγιώτα κι αυτός.

Προσωπικά πάντα. Tι γίνεται; Η πίτα ψήνεται.

Κι όταν βλέπω η πορεία συνεχίζετε, λέω τώρα ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ;

Δεν έγινα τέλεια. Δεν μ' αρέσει η τελειότητα. Τι είναι η τελειότητα;

Ετσι λοιπόν η γιαγιά μου η καλή που έκοβε βόλτες στην αυλή είχε ένα τετράδιο Ζαχαροπλαστικίς.

Με απέλπισε πολλές φορές αυτό το -κις. Γιατί το έγραψε έτσι. Ηθελε κάτι να πει και δεν το μάθαμε πολύ μια και το περιστατικό ανέρχεται σε πάνω από 100 χρόνια; Μπερδεύτηκε κάπου;


Κι είναι το λιγότερο γιατί μέσα σ' αυτό το τετράδιο Ζαχαροπλαστικίς , στη συνταγή μελομακάρονα βρίσκουμε και το περίφημο Κονιάκου.

Η μόνη εξήγηση που δόθηκε, δεδομένου ότι η γιαγιά Ειρήνη εκ Ρεθύμνου είχε εκλείψει πλέον, ήταν να θεωρούσε πως δεν υπάρχει ελληνική λέξη που να τελειώνει σε κ.

Τι πα να πει Κονιάκ. Κονιάκου είναι το σωστό.

Κι εμένα Κονιάκου μ' αρέσει.

Σας ασπάζομαι σταυρωτά δεν έχει σημασία που χαθήκαμε τελείως. Είναι ο ρους της ζωής που λοξοδρόμησε


Αν βρείτε ορθογραφικά και άλλα λάθη. Θυμηθείτε, δεν γυρίζω ποτέ πίσω να δω τι έγραψα. Ελάττωμα προτέρημα ποιος μπορεί να πει.
Και στις εξετάσεις έτσι παρέδιδα τα γραπτά μου. Ποτέ δεύτερη ματιά.

ΜΦΧ

...γιατί δεν έχει τέλος η παρτίδα...

...γιατί φτωχύναμε από λόγια, όχι από συναισθήματα

Χαϊδάκια

Αν βγαίνει απ το χάδι, που από κει βγαίνει τι στο καλό κάνει αυτί το ϊ!
Αν πάλι όμως, μείνει χαδάκια, προσωπικά, δεν μου αρέσει σαν λέξη. Ούτε καν σαν νόημα.

Θα το ψάξω αν έχω κέφι.

Τα χαϊδάκια λοιπόν,έχουν μια μοναδική ικανότητα. Να κατευνάζουν την ψυχή διαπερνώντας κάθε κύτταρο, ξεκινώντας απ την επιδερμίδα και καταλήγοντας στον πιο βαθύ νευρώνα του σώματός μας.
Αυτόν που περνάει ξυστά απ την ψυχή.....

Πως τα θυμήθηκα τώρα; Πολλά θυμάμαι ( και λένε πως όταν αρχίσει να θυμάσαι τα παλιά αρχίζεις και γερνάς.) Και δεν μου αρέσει καθόλου.

Μα καθόλου.

Εδώ στα μέρη μας, φαντάζομαι και σε άλλα, υπάρχει ένα απλό χορτάρι. Ανθίζει τέτοια εποχή στους αγρούς και γίνεται άσπρο. Ενα αχνό άσπρο σε πράσινο ανοιχτό φόντο, που μοιάζει σαν να φύσηξε άγγελος.

Μικρά λοιπόν είχαμε ανακαλύχει αυτά τα χορταράκια, μαζεύαμε μπόλικα και με ματσάκια πλέον, τα γνωστά ¨Χαϊδάκια" αγγίζαμε τα μάγουλα των άλλων παιδιών.

Ατέλειωτες ώρες....

Κανένα χάδι δεν τους μοιάζει. Τουλάχιστον απ.όσα προσωπικά εγώ, δέχτηκα.

Κανένα όμως.

Νέες τάσεις,

Προσωπικές μα κυρίως απρόσωπες.

Έκανα πρόσφατα, ξανά, ένα ταξιδάκι αστραπή. Απ αυτά τα κομητοειδή των επτακοσίων χιλιομέτρων.

¨Σαν πουλί θα πας, σαν πουλί θα' ρθείς " έλεγε η μήτηρ μου.

Το πουλί δεν το καθόρισε ποτέ!. Γιατί υπάρχουν και κάτι παλιόπουλα κόβουν πέρα κι εξαφανίζονται.!!!!!!!!!!!!!!!

Κλεινόν άστυ, θλιβερό και καταπονημένο. 'Ανθρωποι που βασίζουν την αξία τους ή την καθορίζουν στο που πίνουν καφέ, και τι σακούλα σέρνουν στους ώμους.

Δεν είδα πολλά, δεν μπόρεσα να παρκάρω, δεν μπόρεσα ν'απομακρυνθώ απ το αμάξι μου, αλλά τις νέες τάσεις τις είδα. Καναδυο τουλάχιστον

Και μούφτιαξαν το κέφι, Όσο γίνεται.

Pizza Cellulare. Κι αν δεν καταλάβατε το κινητό κρατιέται πλέον σαν ένα  λαχταριστό κομμάτι πίτσας ή σαν μικροσκοπικός δίσκος σερβιρίσματος αν προτιμάτε.

Κρατάτε το κινητό με τα τρία δάκτυλα του όποιου χεριού προτιμάτε, ξαπλωμένο πάνω τους.

Και μιλάτε. Αν θέλετε μπορείτε και να λικνίζεστε , είτε είστε άντρας είτε γυναίκα. Σιγά το πράμα τώρα εκεί θα κολλήσουμε;

Ο πιθικισμός εννοείται φυσικά. Σιγά μην αφήσει μλκ αμίμητη ο νεοέλληνας.

Η άλλη τάση που είδα είναι Soho. Κότες κλαρωτές και καμαρωτές να κρατάνε σακούλα Soho.

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εμπορεύεται  το Soho, αλλά τη σημασία έχει. Η τάση μετράει.


Επιβεβαιώνω. Δεν μου λείπει καθόλου αυτή η έρμη η πρωτεύουσα.

Επιβεβαιώνω επίσης. Πέρασαν κι οι τέσσερις μήνες.

Προσωπικά και πολύ προσωπικά.

Cherchez la femme, κι αν τη βρείτε ποτέ τηλεφωνήστε μου ή γράψτε μου.......

Γονίδια  εκλεκτά που συνθέτουν την τελειότητα ενός είδους μοναδικού. Γυναίκα.

Γεννιέται.Δεν γίνεται.Τον _ώλο τους κάτω να χτυπάνε ορισμένοι.

Κι είμαι σίγουρη πως απ την ώρα της μίτωσης και για όλους τους υπόλοιπους μήνες στον ζεστό αμνιακό σάκο ονειρεύονται φορέματα, αρώματα, χρώματα και φρουφρού, χαμογελώντας και σιγοτραγουδώντας.

Την ώρα της γέννησης ξεχωρίζουν αμέσως χωρίς καν κάποιος να δει το φύλο. Απαστράπτον βλέμμα και φωνή στεντόρια να σου τρυπάει το  μυαλό.

Πιάσε με καλά, γιατρέ μη σου πέσω γιατί χάθηκες!!!!!!!!!!!!!!!!

Τίποτα προσωπικό. Αυτό μας έλειπε τώρα.

Άσε που ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή την έκφραση.

Μην το πάρεις, μη το παίρνεις (ακόμη χειρότερα) προσωπικά......λέει ο άλλος.

Αφού σ' εμένα απευθύνεται, πως να το πάρω δηλαδή. Απρόσωπα; Θα τρελαθούμε τώρα:

Τεσπα.....

Για μένα προσωπικά είναι άλλα πράγματα.

Τα προσωπικά μου αντικείμενα, οι προσωπικές μου σκέψεις, τα προσωπικά μου μυστικά....

Για όλα τα άλλα ελαφρώς αδιάφορη. 

Είπα αρώματα.

Απ τα πρώτα της βήματα η γυναίκα θα βάλει το προσωπικό της στίγμα στην ύπαρξή της. Κάτι που ο άντρας στερείται παντελώς.

Θ' αρχίσει με Donald Duck, θα πάει στο Fugere, στο Diorissimo, Madame Jolie, με το  Chanel 19 θα καθυποτάξει κάποιους και θα παραμείνει πιστή στο Light bLue άμα τη γεννήσει του.

Προσωπική ήταν κι η έκπληξη που ένιωσα. Η φύση φούντωσε και τα μονοπάτια χάθηκαν, Και τα σταυροδρόμια μη αναγνωρίσιμα κι αυτά.



Υγ.

Συνεχίζω να μην βλέπω τις απαντήσεις σας. Ο όρκος που πήρα,"προσωπικά" σας το λέω ήταν πολύ βαρύς. Σκάω δε λέω που δεν βλέπω να με βρίζετε και να με υποτιμάτε, αλλά απλά δεν βλέπω πια.

Ομορφιές

Η σιωπή μου προς απάντησή σου.....

σκεφτόταν η άνοιξη βλέποντας τα καπρίτσια του χειμώνα..

Και βάλθηκε να γεμίσει με χρώματα τη όλη τη γη.

Και τόσο βιαστικά μάλιστα που κάποιοι άνθισαν χωρίς να βγάλουν καν τα φύλα τους.

Ε και! Έχουν καιρό.

Εν αρχή ην ο λόγος του πρωτότοκου

Άντε επειδή έχω κέφια , μπορεί και ντέρτια θα σας πω σήμερα την ιστορία του "φρουφρού".

Μικρό παιδάκι ήμουν κι εγώ, τι να σας κάνω!!!!!

Το Παυσίλυπο στο κέντρο της Πόλης το γνωρίζετε φαντάζομαι.

Εγώ το γνώρισα αλλιώς βέβαια. Δεν γνώριζα την έννοια της λέξης αλλά ούτε και με ένοιαζε πολύ, έως καθόλου.

Για μένα σήμαινε ατέλειωτες ώρες χαράς και ξέφρενου παιχνιδιού. Βόλτα την κούκλα με το καροτσάκι, ποδήλατο αργότερα.
Τα ραντεβουδάκια δεν τα πρόλαβα, έφυγα ότι είχα αρχίσει να μεστώνω.


Το Παυσίλυπο λοιπόν γνώρισε μεγάλες δόξες κάποτε. Τις θυμούνται οι παλιότεροι,

Όλα τα event της πόλη γίνονταν εκεί. Κι ακόμη δηλαδή μερικά εκεί γίνονται.

Αλλά δεν έχει όμως την ίδια αίγλη.

Οι "δικοί" μου ήταν πολύ κοινωνικοί άνθρωποι. Μην πω πως αποκλειστικός σκοπός τους ήταν η κοινωνική επίδειξη.

Any Way.

Κάποτε λοιπόν είχαν έρθει για παράσταση ο ΜανώληςΧιώτης με την Μαίρη Λίντα.

ΧΗΦΣΑ!

Σιγά μη τό χαναν οι "δικοί" μου.

Τον πρωτότοκο θα τον έπαιρναν σίγουρα μαζί τους. Για μένα, μια η έλλειψη κοπέλας μια η απροθυμία κάποιων συγγενών να με κρατήσουν, αναγκάστηκαν να με πάρουν μαζί.

Τι να με έκαναν μωρό παιδί!

Με έντυσε λοιπόν η μανουλίτσα, κότσαρε και τα θαλασσί φρουφρού, ασορτί με το θαλασσί φουστανάκι  και πήγαμε.

Δεν θυμάμαι πάρα πολύ. Τίποτα δηλαδή.

Μου τα είπαν θέλοντας να δηλώσουν πόσο δεν με ήθελαν, σε μια στιγμή ντελικάτου καυγά....

Μικρό παιδάκι ήμουν κι εγώ!

Και σαν μικρό παιδάκι, θες το γάλα, θες οι πορτοκαλάδες, ήθελα πιπί.

Φυσιολογικό πράγμα.

Μου είπε λοιπόν η μαμά να πάω πίσω από κάτι δεντράκια.

Έφυγα τρέχοντας...αλλά ξαναγύρισα βολίδα.

Κι εναπόθεσα απαλά και με περίσσεια προσοχή το θαλασσί φρουφρού πάνω στο τραπέζι σε θέση περίοπτη.

Ξέχασα να σας πω ότι το τραπέζι ήταν, πρώτο τραπέζι πίστα.

Δεν πρέπει να έμεινε κανείς που δεν το είδε εκείνο τα "θαλασσί φρουφρού".

Τα παλαμάκια πήγαν σύννεφο κι ο Χιώτης χαμογέλασε αχνά κι αυτός.

Τι να κάνω κι εγώ, μικρό παιδάκι ήμουν, να έβρεχα τα" θαλασσί φρουφρού".Με τίποτα όμως!
Και που να το ακουμπούσα.Στα χορτάρια;

Ο πρωτότοκος εθίχθη.
Κι είπε μεγαλόφωνα ωθούμενος από την ζήλεια προς τον δευτερότοκο που ούτως η άλλως δεν απείλησε ποτέ τα πρωτεία του. Αλλά δεν το ήξερε τότε.

"Σας είπα να μην την γεννούσατε αλλά εσείς δεν μ' ακούσατε".

Δεν το εννοούσε, γιατί μ' αγάπησε όσο κανείς άλλος.



Υγ
1. Στη φωτό ο πρωτότοκος. Αδελφός και πολυαγαπημένος.
2. ΧΗΦΣΑ! (-έστηκε η φοράσα στ'αλώνι)
3. Το Παυσίλυπο όπως ήταν τότε.
4. Μπαίνοτας αριστερά το Παυσίλυπο ήταν ¨δικό" μου και το άλλο μισό του Σεραφείμ. Μας το είχε μοιράσει ο κοινός νονός μας,Αιρετός Δήμαρχος επι πολλά χρόνια. Στην δική μου μεριά ήταν κι ο Μάλλιος. Δεν πρέπει να έχει υπάρξει μεγαλύτερος σκύλος. Τον σκιάζονταν όλοι.

Φρουφρού και χαμόγελα

Ναι! Φρουφρού, άσπρο, θαλασσί , ροζ ως επί το πλείστον!

Ντελικάτο, αραχνοϋφαντο, απαλό χάδι χίλιων αγγέλων.....

Αποκλειστικά κοριτσίστικο.

Ακριβό , κρυφό και δυσθεώρητο εκτός κι αν κάποιος αποφάσιζε  αλλιώς!

Θύμωνα, πείσμωνα και δεν μ'έκανες καλά με τίποτα....όλα τα καλά του κόσμου να μου έταζες.

Πονήρω εγώ, γνήσιο παιδάκι της παμπόνηρης μαμάς μου...είχε καταφέρει να ξετρυπώσει ένα απ τα μυστικά της εύνοιάς μου.

Βγες από κει που κρύβεσαι και θα σου βάλω φρουφρού.

Η μαγική λέξη είχε ειπωθεί.

Παραδίνομαι!!!!!!!!!!!

Αλλά η χαρά που δεν μοιράζεται, δεν είναι χαρά.

Παιδική αθωότητα.....θες να δεις το φρουφρού μου;

Σιγά το δύσκολο!



Υ.γ

 1) Το φρουφρού έγραψε ιστορία! Επιφυλάσσομαι να σας την πω.
2) Για τους περίεργους, το φρουφρού δεν φοριόταν κατάσαρκα.
3) Πάει πολύς καιρός....

Μετωπική

Πάει καιρός.....

Το ότι υπάρχουν πάμπολλοι ηλίθιοι γνωστός τοις πάσι. Μάλλον όμως πολλαπλασιάστηκαν επικίνδυνα οι πανηλίθιοι.

Έτσι στο παρατσακ απεφεύχθη φοβερή μετωπική. Πλαγιομετοπική για την ακρίβεια.
Επειδή κάποιος βαρέθηκε να κάνει 10 μέτρα παραπάνω και να περιμένει ένα φανάρι.

Για 10 μέτρα!!!!!
Τεσπα μια χαρά είμαστε.

Να βάλω το χεράκι μου, ναβάλω και το ποδαράκι μου δεν έλεγε κάποιο παραμύθι;

Χεράκι, ποδαράκι...ξεκουβαλάμε αφήνοντας πίσω ένα όμορφο σπίτι, ένα πανέμορφο τοπίο κι αρκετή ασφάλεια.

Χεράκι, ποδαράκι ετοιμαζόμαστε για την μετωπική, γιατί σίγουρα θα υπάρξει.

Τα δύσκολα δεν πέρασαν. Πέρασαν πολλά, καλά, καλούτσικα, κακά, πολύ κακά....

Φοβάμαι όμως ότι ακόμη έχει αυτό το πολυκαιρισμένο πυθάρι να βγάλει στην επιφάνεια.

Ξύδι θαναι, μέλι θαναι, θα δείξει.

Εδώ θα είμαι και θα περιμένω.

Επιλογές (Αχ!!!!!!!!!!)

Στου νου το ταξιδάκι
με της μνήμης μου τα κουπιά
φέρνω κοντά μου πάλι
ό, τι πήρε ο καιρός μακριά
Βρίσκω σημάδια, γεμίζω τ' άδεια
κι ανάβω τη φωτιά