Χωρίς Λόγια ή με άλλα λόγια ΤΕΛΟΣ

Δυστυχώς!
Ούτε που φαντάστηκα ποτέ ότι θα έφτανε η στιγμή να μην έχω να σου πω μια λέξη.
Παρέσυρες τα πάντα στο θυελώδες πέρασμά σου.

Το μεγαλύτερο κακό είναι πως ούτε με νοιάζει.

Είμαι καλά το αυτό επιθυμώ και  δι Υμάς.

Αποστάσεις και ξαποστάσεις

Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω.

Τρελαίνομαι απ τη χαρά μου.

Από μακρυά.

Από πολύ μακρυά.

Μαθήματα γραμματικής παρέα μ ένα ποτήργι Κονιάκου

Προσωπικά (πάντα) της είχα μια αδυναμία της γραμματικής. Περισσότερο από την αριθμητική.

Ένιωθα πως αν ήθελε κάποιος να εκφραστεί σωστά, έπρεπε να τηρεί με απόλυτο σεβασμό τους κανόνες της. όπως και κείνους απ το πρώτο ξαδελφάκι της το Συντακτικό.

Ακόμη και τώρα τό χω το χούϊ. Κι ας πέρασαν τόσα χρόνια κι είχα και τις τριβές με άλλες γλώσσες κι ας έπαψα να μιλώ πια πολύ...

Ήμουν δεν ήμουν εννέα ετών όταν άρχισα να μπαίνω στο νόημα. Είχε πέσει κι ένα τράβηγμα κοτσίδας (ό, τι σιχαίνομαι περισσότερο) και θα θυμάμαι για πάντα ότι η σημαία γράφεται με αλφαγιώτα. Κι ο Τρίτος ενικός των περισσότερων ρημάτων με αλφαγιώτα κι αυτός.

Προσωπικά πάντα. Tι γίνεται; Η πίτα ψήνεται.

Κι όταν βλέπω η πορεία συνεχίζετε, λέω τώρα ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ;

Δεν έγινα τέλεια. Δεν μ' αρέσει η τελειότητα. Τι είναι η τελειότητα;

Ετσι λοιπόν η γιαγιά μου η καλή που έκοβε βόλτες στην αυλή είχε ένα τετράδιο Ζαχαροπλαστικίς.

Με απέλπισε πολλές φορές αυτό το -κις. Γιατί το έγραψε έτσι. Ηθελε κάτι να πει και δεν το μάθαμε πολύ μια και το περιστατικό ανέρχεται σε πάνω από 100 χρόνια; Μπερδεύτηκε κάπου;


Κι είναι το λιγότερο γιατί μέσα σ' αυτό το τετράδιο Ζαχαροπλαστικίς , στη συνταγή μελομακάρονα βρίσκουμε και το περίφημο Κονιάκου.

Η μόνη εξήγηση που δόθηκε, δεδομένου ότι η γιαγιά Ειρήνη εκ Ρεθύμνου είχε εκλείψει πλέον, ήταν να θεωρούσε πως δεν υπάρχει ελληνική λέξη που να τελειώνει σε κ.

Τι πα να πει Κονιάκ. Κονιάκου είναι το σωστό.

Κι εμένα Κονιάκου μ' αρέσει.

Σας ασπάζομαι σταυρωτά δεν έχει σημασία που χαθήκαμε τελείως. Είναι ο ρους της ζωής που λοξοδρόμησε


Αν βρείτε ορθογραφικά και άλλα λάθη. Θυμηθείτε, δεν γυρίζω ποτέ πίσω να δω τι έγραψα. Ελάττωμα προτέρημα ποιος μπορεί να πει.
Και στις εξετάσεις έτσι παρέδιδα τα γραπτά μου. Ποτέ δεύτερη ματιά.

ΜΦΧ

...γιατί δεν έχει τέλος η παρτίδα...

...γιατί φτωχύναμε από λόγια, όχι από συναισθήματα

Χαϊδάκια

Αν βγαίνει απ το χάδι, που από κει βγαίνει τι στο καλό κάνει αυτί το ϊ!
Αν πάλι όμως, μείνει χαδάκια, προσωπικά, δεν μου αρέσει σαν λέξη. Ούτε καν σαν νόημα.

Θα το ψάξω αν έχω κέφι.

Τα χαϊδάκια λοιπόν,έχουν μια μοναδική ικανότητα. Να κατευνάζουν την ψυχή διαπερνώντας κάθε κύτταρο, ξεκινώντας απ την επιδερμίδα και καταλήγοντας στον πιο βαθύ νευρώνα του σώματός μας.
Αυτόν που περνάει ξυστά απ την ψυχή.....

Πως τα θυμήθηκα τώρα; Πολλά θυμάμαι ( και λένε πως όταν αρχίσει να θυμάσαι τα παλιά αρχίζεις και γερνάς.) Και δεν μου αρέσει καθόλου.

Μα καθόλου.

Εδώ στα μέρη μας, φαντάζομαι και σε άλλα, υπάρχει ένα απλό χορτάρι. Ανθίζει τέτοια εποχή στους αγρούς και γίνεται άσπρο. Ενα αχνό άσπρο σε πράσινο ανοιχτό φόντο, που μοιάζει σαν να φύσηξε άγγελος.

Μικρά λοιπόν είχαμε ανακαλύχει αυτά τα χορταράκια, μαζεύαμε μπόλικα και με ματσάκια πλέον, τα γνωστά ¨Χαϊδάκια" αγγίζαμε τα μάγουλα των άλλων παιδιών.

Ατέλειωτες ώρες....

Κανένα χάδι δεν τους μοιάζει. Τουλάχιστον απ.όσα προσωπικά εγώ, δέχτηκα.

Κανένα όμως.

Νέες τάσεις,

Προσωπικές μα κυρίως απρόσωπες.

Έκανα πρόσφατα, ξανά, ένα ταξιδάκι αστραπή. Απ αυτά τα κομητοειδή των επτακοσίων χιλιομέτρων.

¨Σαν πουλί θα πας, σαν πουλί θα' ρθείς " έλεγε η μήτηρ μου.

Το πουλί δεν το καθόρισε ποτέ!. Γιατί υπάρχουν και κάτι παλιόπουλα κόβουν πέρα κι εξαφανίζονται.!!!!!!!!!!!!!!!

Κλεινόν άστυ, θλιβερό και καταπονημένο. 'Ανθρωποι που βασίζουν την αξία τους ή την καθορίζουν στο που πίνουν καφέ, και τι σακούλα σέρνουν στους ώμους.

Δεν είδα πολλά, δεν μπόρεσα να παρκάρω, δεν μπόρεσα ν'απομακρυνθώ απ το αμάξι μου, αλλά τις νέες τάσεις τις είδα. Καναδυο τουλάχιστον

Και μούφτιαξαν το κέφι, Όσο γίνεται.

Pizza Cellulare. Κι αν δεν καταλάβατε το κινητό κρατιέται πλέον σαν ένα  λαχταριστό κομμάτι πίτσας ή σαν μικροσκοπικός δίσκος σερβιρίσματος αν προτιμάτε.

Κρατάτε το κινητό με τα τρία δάκτυλα του όποιου χεριού προτιμάτε, ξαπλωμένο πάνω τους.

Και μιλάτε. Αν θέλετε μπορείτε και να λικνίζεστε , είτε είστε άντρας είτε γυναίκα. Σιγά το πράμα τώρα εκεί θα κολλήσουμε;

Ο πιθικισμός εννοείται φυσικά. Σιγά μην αφήσει μλκ αμίμητη ο νεοέλληνας.

Η άλλη τάση που είδα είναι Soho. Κότες κλαρωτές και καμαρωτές να κρατάνε σακούλα Soho.

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εμπορεύεται  το Soho, αλλά τη σημασία έχει. Η τάση μετράει.


Επιβεβαιώνω. Δεν μου λείπει καθόλου αυτή η έρμη η πρωτεύουσα.

Επιβεβαιώνω επίσης. Πέρασαν κι οι τέσσερις μήνες.