Μια φορά κι έναν καιρό.......καλό καιρό και καλοκαίρι στα σπάργανα.
Όχι πολλά χρόνια πριν.
Δεν ήταν η μοναξιά. Ήταν η μαγική ύπαρξη πίσω απ' την οθόνη του υπολογιστή. Αυτή με τα χίλια μύρια πρόσωπα.
Που δεν χόρταινα να διαβάζω όλα όσα έγραφε. Που ήθελα απεγνωσμένα να μάθω ποιος είναι, πως είναι, να δω τι χρώμα μάτια έχει...να δω τα χέρια του, να ρίξω μια φευγαλέα ματιά στο υπέροχο μυαλό του.
Να του μιλήσω.
Δεν ήξερα το γιατί, ούτε σήμερα το γνωρίζω. Έτσι.
Και να θέλω δεν μπορώ να ξεχάσω. Είναι η μνήμη μου βασανιστικά ρωμαλαία κι όλο ανατρέχει σε περίπλοκα μονοπάτια..
Άνθισαν κι αυτά τα αναθεματισμένα τα γιασεμιά....
Μερικές φορές θυμάμαι και τρομάζω! Και για τα καλά αλλά κυρίως για τα άσχημα και τα πολύ άσχημα.
Έχω απορίες. Πώς γίνεται ενώ πρώτα αγαπάς μετά να μισείς;
Ήμουν μοναδική και σπάνια. Και μετά ένα τέρας εν ολίγοις....
Α χα χα χα!!!
'Ηταν όμως αυτά τα "τρεχαγυρευόνια" που μου είχαν πάρει στην κυριολεξία το μυαλό....Γι αυτά σε λάτρευα.
Ήταν και τα παραμύθια που μου άρεσαν.....
Και κείνα τα Neural pathways...
Any way!
Δεν είναι τίποτα.
Only Memories.
Που ξύπνησαν απ' τα δυό μοναχικά γιασεμάκια που άνθισαν απόψε.
Ε
