Περπατούσα αργά σε μονοπάτια μοναχικά….
Δεν αναζητούσα κάτι…
Απολάμβανα τη φύση, τον ουρανό, τον ήλιο.
Οι καυτές ακτίνες του μου είχαν ήδη προκαλέσει έναν ελαφρύ πονοκέφαλο
αλλά δεν ήταν αυτό που με πείραζε.
Άλλα ήταν.
Αλλοτινά που ενώ ξεθώριασαν πια, με παραμονεύουν κάθε τόσο σε γωνιές απόμερες ,πετάγονται ξαφνικά και μου κάνουν «Τζα!!!!!!» με έναν τόνο σχεδόν
χαιρέκακο.
Αναπηδάει η καρδιά μου και χτυπάει σαν τρελή, θέλει να
φύγει απ’ τη θέση της να πάει να κρυφτεί στη σιγουριά.
Την καλοπιάνω, την ηρεμώ και της λέω πως αν χαρίσεις σε
κάποιον τον φόβο σου θα τραφεί και θα θεριέψει ….
Ανηφόριζα όταν ξεχώρισα την λεπτή σιλουέτα του να προβάλει
απ’ το πουθενά.
Μα το Τζίνι δεν υπήρχε στην πραγματικότητα! Οφθαλμαπάτη!
Έλα που δεν ήταν…..
(συνεχίζεται)
