Πρωϊνή ρέμβη. Και μεσημεριανή ραστώνη. Και βραδυνή
αναπόληση.
Ο Λόφος εκεί. Αμετακίνητος. Αλλά ποτέ ίδιος.
Κάποιες φορές σοβαρός μέχρι τα όρια του βλοσυρού, καφετί,
οργισμένος θα έλεγα.
Σαν να είδε ένα κακό όνειρο και του χάλασε το κέφι.
Άλλοτε χαμογελαστός με λακάκια στα μάγουλα, όταν πρώτο φως της
αυγούλας και οι ζεστές αχτίδες του ήλιου αρχίσουν να πέφτουν πάνω του.
Τα χρώματά του πανέμορφα. Χρυσαφιά, πράσινα όλων τον
αποχρώσεων κι ανάμεσά τους κόκκινα, κίτρινα, ροζ,μαβί.
Το ηθικό του αναπτερώνεται όσο κι αν νιώθει πάνω του, βαριά τα σφυροκοπήματα
από ανθρώπους που μοχθούν κι αυτοί.
Είτε για το καλό είτε για το κακό.
Ατσάλια του σκίζουν τα σωθικά, κουτάκια πολύχρωμα που τα γυροφέρνουν
μελισσούλες και το βουητό του αποσπά τις σκέψεις.
Και τις καλές και τις κακές.
Κι όλο αλλάζει, όσο οι ώρες περνούν. Σαν τον άνθρωπο, όταν τον πληγώσουν. Κλαίει, οδύρεται, χτυπιέται αλλά έρχεται κι η ώρα που στεγνώνει τα δάκρυά του και χαϊδεύει απαλά τις πληγές του μέχρι να σβύσουν.
Το μεσημεράκι θα ηρεμήσει. Τα χρώματα θα απαλύνουν, μπορεί
και να ξεθωριάσουν λίγο, αλλά η ομορφιά του θα παραμείνει αγέρωχη.
Είναι το άγχος του, που μάλλον καταλαγιάζει τώρα που τα
σκεπάρνια σώπασαν….
και τα δεμάτια των ψεμμάτων έμειναν παρατημένα στις παρυφές του.
Και θάρθει τ’ απόγιομα κι αυτός θα ξεδιπλώσει όλο το
πληγωμένο μεγαλείο του.
Φρέσκος, δροσερός, αναπτερωμένος θα ρίξει ευωδιαστές πνοές
στον γύρω κάμπο.
Θα εμπνεύσει αισιοδοξία και βαθειά μέσα του ίσως και να
σκέφτεται πως τίποτα δεν χάθηκε.
Μόνον ότι δεν άξιζε.
Στέκω εδώ ορθός, είτε θέλετε είτε δεν θέλετε.
Με πληγώσατε γιατί σας το επέτρεψα. Αλλά θα είμαι εδώ. Μπροστά
στα μάτια σας, καρφωμένος στη σκέψη σας, στα όνειρά σας.
Και σαν πέσει η νύχτα και τα φώτα ανάψουν εκείνος παραμένει
εκεί ατενίζοντας την πόλη κι ίσως βλέποντας πράγματα και καταστάσεις εκ του
μακρόθεν, θέλοντας και μη θα αναθεωρήσει μερικά.
Είναι κι αυτό το απαλό βραδυνό αεράκι ανακατεμένο με τις μελωδίες
των ερωτευμένων αηδονιών ,που του παίρνουν τις σκέψεις μακρυά.
Το σκοτάδι της νύχτας κάποιες φορές ρίχνει άπλετο φως στις σκέψεις.
Και βλέπεις πιο καθαρά.
Τον Χειμώνα, κάτασπρος θα βλέπει όσους τον πλήγωσαν να τον εκλιπαρούν.
Εμείς ελπίζουμε ν' αργήσει αυτός ο Χειμώνας.
