Κι αν υπήρχε;
Κι αν βαρέθηκε κρυμμένος στους αιώνες και στη φαντασία των παραμυθιών και πεθύμησε μια χώρα που κοιτά κατάματα τον ήλιο χειμώνα καλοκαίρι και δροσίζεται απ' την αύρα της θάλασσας.
Λεπτός σαν ριπή ανέμου εν αιθρία. Αέρινος σχεδόν.
Το βλέμμα
βαθύ, σκούρο που το μισοέκρυβαν μερικά ατίθασα τσουλούφια.
Βήμα σταθερό, αβίαστο. Δεν καταλάβαινα αν ερχόταν ή αν
έφευγε. (Αυτή η διαφορά πάντα με δυσκόλευε). Ήταν κι η αντηλιά....
Το νεύμα με το μακρύ και λεπτεπίλεπτο χέρι του μου έδωσε να καταλάβω
πως ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλά στεκόταν . Κάτι έδειχνε. Μου έδειχνε;
-Εκεί πιο κάτω, πίσω απ’ τις βελανιδιές μου είπε με φωνή
βραχνή. Εκεί έχει τα καλύτερο βοτάνι.
-Βοτάνι; είπα. Μα δεν ψάχνω βότανα! Άλλο γυρεύω.
-Εκεί που σου λέω, απάντησε κοφτά.
- Μπα! Και ποιος είσαι εσύ που θα με διατάξεις, κιόλας; Ανταπάντησα.
Αλλά καθώς είμαι περίεργη ( με όλες τις έννοιες) δεν μπορούσα παρά κατηφορίσω προς
τα κει που μου έδειξε.
Γύρισα κλεφτά να δω …είχε εξαφανιστεί.
Στο
πουθενά μάλλον απ’ όπου πιθανότατα είχε έρθει.
Είχα όμως ένα έναυσμα, ακόμη.
Περιέργειας και αναζήτησης.
Συνεχίζεται……
