Η ελπίδα δεν πεθαίνει, περιπλανιέται στο άπειρο....

Δροσοσταλίδες

.

122 γραμμάρια

Άνοιξε τα μάτια, βιαστικά κιόλας και μονομιάς για να δει τον κόσμο μας.

Μάλλον δεν της άρεσε και τα κλεισε για πάντα.

Μέρα που διάλεξε!

Θερινά Ηλιοβασιλέματα

Μου είπαν πως η μέρα που γεννήθηκα ήταν πολύ λαμπερή. Αν και Σεπτέμβρης εκείνη τη μέρα ο ήλιος ήταν τεράστιος κι υπέρλαμπρος .

Εγώ, για να είμαι ειλικρινής δεν το θυμάμαι.

Εξηγούνται όμως πολλά.

Το κυριότερο, η αγάπη μου γι αυτόν. Η ανάγκη μου να τον βλέπω να λάμπει και να φωτίζει το σύμπαν.
Αχ! Αυτό το σύμπαν.

Κι ας μη μπορώ να τον φθάσω, να τον αγγίξω έστω και λίγο. Δεν στενοχωριέμαι, κανείς δεν μπόρεσε.

Το φεγγάρι κατακτήθηκε. Ο Ήλιος ποτέ!

Η διαφορά τους είναι ακριβώς αυτό υπέρλαμπρο φως που σε τυφλώνει όταν τον αντικρίσεις κατάματα.

Κι έτσι θα μείνει.Για πάντα.

Είναι το μόνο "για πάντα" ου δεν θα αναιρεθεί.

Κι εγώ, εγώ θα ήθελα να είμαι σε κείνη την πλευρά της γης που να τον βλέπω πάντα!

Σαν να είμαι μια κουκιδίτσα πάνω στην υδρόγειο σφαίρα που είχα μικρή και να περιστρέφομαι μαζί του.

Να κοιμάμαι και να ξυπνάω μαζί του.

Αλλά δεν γίνεται....

Κι έτσι το μόνο που μου μένει είναι να τον βλέπω ν'ανατέλλει απ. τις λίμνες, τις θάλασσες, τα βουνά και να δύει απαλά ξανά απ τα ίδια μέρη.

Είμαι ευτυχισμένη που ζω στην Ελλάδα. Δεν νομίζω πως θα τα κατάφερνα σε άλλο τόπο.