Για συντροφιά....

Σιωπές

Με σύννεφα πολλά και βροχή απριλιάτικη ο Φροίξος ανέβηκε στο κριάρι του χωρίς την Έλλη του και  πέταξε μακρυά....

Δεν ξέρω που θα χαρίσει το Χρυσόμαλλο Δέρας αλλά κάτι μου λέει πως κάποτε θα το ξαναβρώ.

Όλη τη νύχτα και στο δρόμο μετρούσαμε. 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12......19 ...λίγο παρά τσακ 20.
Και ξανά μανά.
Σε κανέναν μας δεν ήταν αρκετά. Περάσαμε τόσα μαζί!
Δεν ήμουν μόνη. Ήμουν πάντα εγώ κι ο Γάτος μου.

Δίπλα μου το ένα τρίτο της ζωής μου κι εγώ σ' αυτόν.

Του έλεγα πόσο ωραίος Γάτος ήταν που του άρεσε πολύ  κι ας μην ήταν. Εγώ του το έλεγα πάντα.
Τον φώναζα χαρά μου, λουλούδι μου!
Το απολάμβανε και κουνούσε μόνο τα τελευταία δυο εκατοστά της ουράς του.
Ήξερε πολλές λέξεις, αλλά κυρίως το "Έλα".
Το ¨΄Ελα" σήμαινε κονσερβάκι ή αγκαλιά. Και τα αγαπούσε και τα δύο.

Ξέρω πως θα μου λείψει πολύ. Θα μου λείψει αυτή η λαχτάρα να μπω να τον δω να φωτίσει η ψυχή μου, θα μου λείψει τις νύχτες που μ' αγκάλιαζε και μόλις νόμιζε ότι αποκοιμήθηκα την έκανε μ'ελαφρά και πλάγια βηματάκια για ν'απολαύσει τη νύχτα του.

Θα  μου λείψει η αγριοφωνάρα του όταν με περνούσε η ώρα κι ήθελε να κοιμηθούμε.
Θα μου λείψει το σουλατσάρισμα πάνω μου, στο κεφάλι μου, τα φιλιά στα μάτια με την υγρή μουσούδα του, τ' άγριο ξημέρωμα για να ξυπνήσω.

Θα θυμάμαι πάντα το γουργούρισμά του.Δεν νομίζω άλλος γάτος να γουργουρίζει τόσο δυνατά. Νανούρισμα....
Ροχάλιζε κιόλας! Ναι τα γατιά και ονειρεύονται και ροχαλίζουν.

Θα πρέπει να μάθω ξανά να κλείνω τις πόρτες. Είκοσι χρόνια ανοιχτές, μπάνιο, κρεβατοκάμαρα, κουζίνα όλες. Δεν τις γούσταρε και δεν έμαθε ποτέ να τις ανοίγει. Κι όταν προσπαθούσε το έκανε με αντίθετη φορά και τις....έκλεινε!

Το χαζό το γατί μου.


Θα μου λείψει ως συνοδηγός στα λιγοστά πλέον ταξείδια που κάνω.

Ναι κλαίω, αν δεν σας ενοχλεί και με την αδειά σας. Και πολύ μάλιστα.

Φροιξούλη, πέρα από τα σύννεφα υπάρχει ένας λαμπερός Ήλιος, χρυσοκόκκινος και ζεστός. Θα δεις.....

Κι έχε το νου σου να δεις και το ουράνιο τόξο, γιατί θα βγει, πάντα βγαίνει μετά τη βροχή.

Κοίτα και για γνωστούς, υπάρχουν κανα δυο που σε λάτρευαν!

Με πονάει η Ψυχή μου.

Ψίχουλα και ψιχουλάκια

Ε και;

Το μόνο κακό που έχουν είναι ό τι κάνουν κριτς κρατς όταν τα πατάς.

Κατά τα λοιπά είναι καθαρόαιμοι απόγονοι του ψωμιού, του κέϊκ και κυρίως των φρέσκων, τραγανών απ έξω κι  αφράτων από μέσα μέσα μπεζέδων.

Και τα χελιδόνια κλαίνε

Ταξίδεψαν από πολύ μακριά κουβαλώντας στα απαλά φτερά τους, ανοιξιάτικη πνοή.

Κοπίασαν πάρα πολύ, αλλά άντεξαν γνωρίζοντας ότι θα βρουν ζεστασιά κι ένα σπιτικό έτοιμο να τους περιμένει να ξαποστάσουν.

Ν’ αγαπηθούν να ζευγαρώσουν.  Να μεγαλώσουν τα μικρά τους στη ζέστη του καλοκαιριού  να τα δυναμώσουν για το μεγάλο ταξείδι της επιστροφής, τους όταν εδώ όλα θα έχουν κρυώσει.

Τα πιο πολλά είναι τυχερά και βρίσκουν το σπιτικό τους. Ένα ξεσκονισματάκι, λίγο συγύρισμα κι έτοιμο. Πλαγιάζουν να ξαποστάσουν. Αγάπη να υπάρχει.

Γιατί η άνοιξη έχει απαιτήσεις κι η ζωή ακόμη μεγαλύτερες.

Άλλα, άτυχα βρήκαν τα σπιτικά τους γκρεμισμένα από ανθρώπους που τη μόνη βρωμιά που μπορούν να διακρίνουν στον κόσμο είναι ένα δυο αχυράκια και καμιά κουτσουλιά στην αυλή τους.

 Αυτά μόνο, γιατί μάλλον όλα τα υπόλοιπα είναι πολύ όμορφα και καθαρά γι αυτούς.

Και γκρεμίζουν τις φωλιές….

Ίσως να μην ακούσουν ποτέ ( τέτοιοι άνθρωποι είναι πάντα θεόκουφοι) τα κλάματα και τον θρήνο αυτών των πουλιών!

Ίσως και να μη δουν ποτέ (τέτοιοι άνθρωποι είναι και θεότυφλοι), πόσο κόπο καταβάλουν για να ξαναχτίσουν την φωλιά τους. Γιατί την θέλουν πολύ, την έχουν ανάγκη.

Στο ίδιο ακριβώς σημείο!

Η δική μου καρδιά ράγισε τούτες τις μέρες. Για πολλούς λόγους, αλλά και γι αυτό. Ακούω τον θρήνο τους νυχθημερόν και και σείεται η ψυχή μου συνθέμελα.

Νιώθω την απελπισία τους και παραλύω.

Θα ήθελα πολύ να ήμουν μηχανικός και να τους την έχτιζα εγώ....αλλά δεν είμαι.

Εύχομαι, ελπίζω  αυτός ο καλός, πάνσοφος και παντοδύναμος Θεός να ρίξει κεραυνούς σ’ όσους πειράξουν ξανά αυτά τα σπιτικά.

Τι τους κρατάει και τους αμολάει σε δύστυχους βοσκούς κι αγρότες ή περιπατητές των βουνων και των λαγκαδιων.

Αν θέλει να κάνει κάτι καλό.

Τι είχαμε τι χάσαμε

Το να μεγαλώνεις είναι ευτυχία. Βλέπεις κι απολαμβάνεις ότι δεν πρόλαβαν όσοι έφυγαν νωρίς.

Βλέπεις τον ήλιο, το φεγγάρι , μετράς τ’ αστέρια όταν σου κάνει κέφι κι ελπίζεις να τα βρεις όλα στη θέση τους κάθε φορά.

Ε, μπορεί να λείπει και κανένα που και που, πεσμένο καταγής από ευχή απελπισμένης ή ερωτευμένης έφηβης ψυχής…

Το να μεγαλώνεις σημαίνει και ζάχαρο (που έλεγε και μια ψυχή, καλή ψυχή), χοληστερίνη, αρθριτικά, διάφορα πονίδια.

Σημαίνει όμως κι εμπειρία.

Η ψυχή κι η καρδιά έχουν πλέον εκπαιδευτεί πολύ καλά ν’ αντέχουν στις κακουχίες.

Είναι βλέπεις μάτια μου κι αυτή η αθηρωμάτωση που σκληραίνει τις αρτηρίες και δεν περνάνε όλα…

Έχεις άλλωστε κατατάξει από πολύ καιρό ανθρώπους και καταστάσεις σε όμορφα κουτάκια τοποθετώντας τα στο πιο ψηλό ράφι της αποθήκης εκεί που δεν θα χρειαστεί να τα δεις ποτέ ξανά, αλλά πάντα ξέρεις τι υπάρχει μέσα στο κάθε ένα.

 Κι ας μην έμαθες ποτέ, πότε αυτή η ρημάδα η μύγα τσε τσε τσιμπάει κάποιον...

Έχεις διαπιστώσει πλέον ότι αδιαμφισβήτητα υπάρχουν και στείρες ψυχές ριζωμένες βαθιά σε δυστυχισμένους ανθρώπους.

Και κυρίως έχεις μάθει να μη σε ξεγελάνε κι ας τους αφήνεις να το νομίζουν.

Χωρίς λόγια

«Ἀπολείπειν ὁ Θεός Ἀντώνιον»

Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεί
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Προσωπικά, βαρέθηκα ν' αποχαιρετώ. Ανθρώπους, πρότερες συνήθειες, την ζωή μου την ίδια.....