Και τα χελιδόνια κλαίνε

Ταξίδεψαν από πολύ μακριά κουβαλώντας στα απαλά φτερά τους, ανοιξιάτικη πνοή.

Κοπίασαν πάρα πολύ, αλλά άντεξαν γνωρίζοντας ότι θα βρουν ζεστασιά κι ένα σπιτικό έτοιμο να τους περιμένει να ξαποστάσουν.

Ν’ αγαπηθούν να ζευγαρώσουν.  Να μεγαλώσουν τα μικρά τους στη ζέστη του καλοκαιριού  να τα δυναμώσουν για το μεγάλο ταξείδι της επιστροφής, τους όταν εδώ όλα θα έχουν κρυώσει.

Τα πιο πολλά είναι τυχερά και βρίσκουν το σπιτικό τους. Ένα ξεσκονισματάκι, λίγο συγύρισμα κι έτοιμο. Πλαγιάζουν να ξαποστάσουν. Αγάπη να υπάρχει.

Γιατί η άνοιξη έχει απαιτήσεις κι η ζωή ακόμη μεγαλύτερες.

Άλλα, άτυχα βρήκαν τα σπιτικά τους γκρεμισμένα από ανθρώπους που τη μόνη βρωμιά που μπορούν να διακρίνουν στον κόσμο είναι ένα δυο αχυράκια και καμιά κουτσουλιά στην αυλή τους.

 Αυτά μόνο, γιατί μάλλον όλα τα υπόλοιπα είναι πολύ όμορφα και καθαρά γι αυτούς.

Και γκρεμίζουν τις φωλιές….

Ίσως να μην ακούσουν ποτέ ( τέτοιοι άνθρωποι είναι πάντα θεόκουφοι) τα κλάματα και τον θρήνο αυτών των πουλιών!

Ίσως και να μη δουν ποτέ (τέτοιοι άνθρωποι είναι και θεότυφλοι), πόσο κόπο καταβάλουν για να ξαναχτίσουν την φωλιά τους. Γιατί την θέλουν πολύ, την έχουν ανάγκη.

Στο ίδιο ακριβώς σημείο!

Η δική μου καρδιά ράγισε τούτες τις μέρες. Για πολλούς λόγους, αλλά και γι αυτό. Ακούω τον θρήνο τους νυχθημερόν και και σείεται η ψυχή μου συνθέμελα.

Νιώθω την απελπισία τους και παραλύω.

Θα ήθελα πολύ να ήμουν μηχανικός και να τους την έχτιζα εγώ....αλλά δεν είμαι.

Εύχομαι, ελπίζω  αυτός ο καλός, πάνσοφος και παντοδύναμος Θεός να ρίξει κεραυνούς σ’ όσους πειράξουν ξανά αυτά τα σπιτικά.

Τι τους κρατάει και τους αμολάει σε δύστυχους βοσκούς κι αγρότες ή περιπατητές των βουνων και των λαγκαδιων.

Αν θέλει να κάνει κάτι καλό.