Τι είχαμε τι χάσαμε

Το να μεγαλώνεις είναι ευτυχία. Βλέπεις κι απολαμβάνεις ότι δεν πρόλαβαν όσοι έφυγαν νωρίς.

Βλέπεις τον ήλιο, το φεγγάρι , μετράς τ’ αστέρια όταν σου κάνει κέφι κι ελπίζεις να τα βρεις όλα στη θέση τους κάθε φορά.

Ε, μπορεί να λείπει και κανένα που και που, πεσμένο καταγής από ευχή απελπισμένης ή ερωτευμένης έφηβης ψυχής…

Το να μεγαλώνεις σημαίνει και ζάχαρο (που έλεγε και μια ψυχή, καλή ψυχή), χοληστερίνη, αρθριτικά, διάφορα πονίδια.

Σημαίνει όμως κι εμπειρία.

Η ψυχή κι η καρδιά έχουν πλέον εκπαιδευτεί πολύ καλά ν’ αντέχουν στις κακουχίες.

Είναι βλέπεις μάτια μου κι αυτή η αθηρωμάτωση που σκληραίνει τις αρτηρίες και δεν περνάνε όλα…

Έχεις άλλωστε κατατάξει από πολύ καιρό ανθρώπους και καταστάσεις σε όμορφα κουτάκια τοποθετώντας τα στο πιο ψηλό ράφι της αποθήκης εκεί που δεν θα χρειαστεί να τα δεις ποτέ ξανά, αλλά πάντα ξέρεις τι υπάρχει μέσα στο κάθε ένα.

 Κι ας μην έμαθες ποτέ, πότε αυτή η ρημάδα η μύγα τσε τσε τσιμπάει κάποιον...

Έχεις διαπιστώσει πλέον ότι αδιαμφισβήτητα υπάρχουν και στείρες ψυχές ριζωμένες βαθιά σε δυστυχισμένους ανθρώπους.

Και κυρίως έχεις μάθει να μη σε ξεγελάνε κι ας τους αφήνεις να το νομίζουν.