Χαϊδάκια

Αν βγαίνει απ το χάδι, που από κει βγαίνει τι στο καλό κάνει αυτί το ϊ!
Αν πάλι όμως, μείνει χαδάκια, προσωπικά, δεν μου αρέσει σαν λέξη. Ούτε καν σαν νόημα.

Θα το ψάξω αν έχω κέφι.

Τα χαϊδάκια λοιπόν,έχουν μια μοναδική ικανότητα. Να κατευνάζουν την ψυχή διαπερνώντας κάθε κύτταρο, ξεκινώντας απ την επιδερμίδα και καταλήγοντας στον πιο βαθύ νευρώνα του σώματός μας.
Αυτόν που περνάει ξυστά απ την ψυχή.....

Πως τα θυμήθηκα τώρα; Πολλά θυμάμαι ( και λένε πως όταν αρχίσει να θυμάσαι τα παλιά αρχίζεις και γερνάς.) Και δεν μου αρέσει καθόλου.

Μα καθόλου.

Εδώ στα μέρη μας, φαντάζομαι και σε άλλα, υπάρχει ένα απλό χορτάρι. Ανθίζει τέτοια εποχή στους αγρούς και γίνεται άσπρο. Ενα αχνό άσπρο σε πράσινο ανοιχτό φόντο, που μοιάζει σαν να φύσηξε άγγελος.

Μικρά λοιπόν είχαμε ανακαλύχει αυτά τα χορταράκια, μαζεύαμε μπόλικα και με ματσάκια πλέον, τα γνωστά ¨Χαϊδάκια" αγγίζαμε τα μάγουλα των άλλων παιδιών.

Ατέλειωτες ώρες....

Κανένα χάδι δεν τους μοιάζει. Τουλάχιστον απ.όσα προσωπικά εγώ, δέχτηκα.

Κανένα όμως.