Εν αρχή ην ο λόγος του πρωτότοκου

Άντε επειδή έχω κέφια , μπορεί και ντέρτια θα σας πω σήμερα την ιστορία του "φρουφρού".

Μικρό παιδάκι ήμουν κι εγώ, τι να σας κάνω!!!!!

Το Παυσίλυπο στο κέντρο της Πόλης το γνωρίζετε φαντάζομαι.

Εγώ το γνώρισα αλλιώς βέβαια. Δεν γνώριζα την έννοια της λέξης αλλά ούτε και με ένοιαζε πολύ, έως καθόλου.

Για μένα σήμαινε ατέλειωτες ώρες χαράς και ξέφρενου παιχνιδιού. Βόλτα την κούκλα με το καροτσάκι, ποδήλατο αργότερα.
Τα ραντεβουδάκια δεν τα πρόλαβα, έφυγα ότι είχα αρχίσει να μεστώνω.


Το Παυσίλυπο λοιπόν γνώρισε μεγάλες δόξες κάποτε. Τις θυμούνται οι παλιότεροι,

Όλα τα event της πόλη γίνονταν εκεί. Κι ακόμη δηλαδή μερικά εκεί γίνονται.

Αλλά δεν έχει όμως την ίδια αίγλη.

Οι "δικοί" μου ήταν πολύ κοινωνικοί άνθρωποι. Μην πω πως αποκλειστικός σκοπός τους ήταν η κοινωνική επίδειξη.

Any Way.

Κάποτε λοιπόν είχαν έρθει για παράσταση ο ΜανώληςΧιώτης με την Μαίρη Λίντα.

ΧΗΦΣΑ!

Σιγά μη τό χαναν οι "δικοί" μου.

Τον πρωτότοκο θα τον έπαιρναν σίγουρα μαζί τους. Για μένα, μια η έλλειψη κοπέλας μια η απροθυμία κάποιων συγγενών να με κρατήσουν, αναγκάστηκαν να με πάρουν μαζί.

Τι να με έκαναν μωρό παιδί!

Με έντυσε λοιπόν η μανουλίτσα, κότσαρε και τα θαλασσί φρουφρού, ασορτί με το θαλασσί φουστανάκι  και πήγαμε.

Δεν θυμάμαι πάρα πολύ. Τίποτα δηλαδή.

Μου τα είπαν θέλοντας να δηλώσουν πόσο δεν με ήθελαν, σε μια στιγμή ντελικάτου καυγά....

Μικρό παιδάκι ήμουν κι εγώ!

Και σαν μικρό παιδάκι, θες το γάλα, θες οι πορτοκαλάδες, ήθελα πιπί.

Φυσιολογικό πράγμα.

Μου είπε λοιπόν η μαμά να πάω πίσω από κάτι δεντράκια.

Έφυγα τρέχοντας...αλλά ξαναγύρισα βολίδα.

Κι εναπόθεσα απαλά και με περίσσεια προσοχή το θαλασσί φρουφρού πάνω στο τραπέζι σε θέση περίοπτη.

Ξέχασα να σας πω ότι το τραπέζι ήταν, πρώτο τραπέζι πίστα.

Δεν πρέπει να έμεινε κανείς που δεν το είδε εκείνο τα "θαλασσί φρουφρού".

Τα παλαμάκια πήγαν σύννεφο κι ο Χιώτης χαμογέλασε αχνά κι αυτός.

Τι να κάνω κι εγώ, μικρό παιδάκι ήμουν, να έβρεχα τα" θαλασσί φρουφρού".Με τίποτα όμως!
Και που να το ακουμπούσα.Στα χορτάρια;

Ο πρωτότοκος εθίχθη.
Κι είπε μεγαλόφωνα ωθούμενος από την ζήλεια προς τον δευτερότοκο που ούτως η άλλως δεν απείλησε ποτέ τα πρωτεία του. Αλλά δεν το ήξερε τότε.

"Σας είπα να μην την γεννούσατε αλλά εσείς δεν μ' ακούσατε".

Δεν το εννοούσε, γιατί μ' αγάπησε όσο κανείς άλλος.



Υγ
1. Στη φωτό ο πρωτότοκος. Αδελφός και πολυαγαπημένος.
2. ΧΗΦΣΑ! (-έστηκε η φοράσα στ'αλώνι)
3. Το Παυσίλυπο όπως ήταν τότε.
4. Μπαίνοτας αριστερά το Παυσίλυπο ήταν ¨δικό" μου και το άλλο μισό του Σεραφείμ. Μας το είχε μοιράσει ο κοινός νονός μας,Αιρετός Δήμαρχος επι πολλά χρόνια. Στην δική μου μεριά ήταν κι ο Μάλλιος. Δεν πρέπει να έχει υπάρξει μεγαλύτερος σκύλος. Τον σκιάζονταν όλοι.