Μικρές περιπλανήσεις

Είναι στο αίμα μου να βουτάω στα δύσκολα. Έχει τη χάρη του.

Παράκαμψη στη παράκαμψη, κάτω απ το λιοπύρι και χάθηκα στον κάμπο, με τον Χάρη αγκαλίτσα σφόδρα διαμαρτυρόμενο κι έκπληκτο.

Αλλά πως να του εξηγήσεις ότι ήταν για το καλό του.

Χρειάστηκα την βοήθεια του κοινού για να επανέλθω στον ίσιο δρόμο.

Αχ αυτοί οι ίσιοι δρόμοι!!!!!!!!!

Εν πρώτοις ην η αποθήκη. Λίγο αποθήκη λίγο κελάρι λίγο απ’όλα.

Μου θύμισε την αποθήκη που μ'έκλεισε κάποτε η μάνα μου γιατί έσπασα ένα φρέσκο αυγό στο κεφάλι της γάτας...η αιτία ήταν που δεν κράτησε τον λόγο της. Πως αλλιώς να διαμαρτυρόμουν, έξι χρονων ήμουν.

Βέβαια η μητέρα μου δεν υπολόγισε σωστά με ποιον είχε να κάνει όταν ήθελε να φύγει για το συνιθισμένο της σουαρέ κι εγώ δεν έβγαινα απ την αποθήκη αφού δεν ήταν ακόμη η ώρα που μου είχε πεί πως θα βγώ.

Τι παίζουμε τώρα. Οταν λές δέκα θα είναι δέκα. Τι πα να πει εφτά!

Κι επειδή ο λόγος είναι λόγος εκείνη το σουαρέ το έχασε κι εγώ βγήκα στις δέκα. 

Μούρλια πέρασα αλλά δεν το έμαθε ποτέ. Ξέρετε τώρα μπαούλα με ρούχα, παλιά παιχνίδια, η χαρά του παιδιού.

Έκανα τα πάντα για να με βάλει ξανά εκεί αλλά η κυρά Στέλλα δεν την πατούσε πολλές φορές.

Καλαθάκι, μπωλάκια με νερό και στραγάλια, άμμος για τις πρώτες ώρες και καλή διαμονή Χάρη.

Θα περάσεις καλά το ξέρω. Άλλωστε εδώ σε λίγο θα'ναι κλειστές όλες οι πόρτες και τα ποντίκια έμαθαν ν’ αποφεύγουν τις κακοτοπιές.

Σουρούπωνε όταν έφυγα και το κάτι τις από αέρα σκόρπιζε παντού την γνώριμη μυρωδιά του κάμπου. Την τόσο αγαπημένη σε μένα.  Την λατρεμένη.

Ένα συνονθύλευμα από φρέσκο χώμα, καπνό από φωτιά σβυσμένη και βρεγμένο τριφύλλι.

Την ευωδιά της πραγματικής ζωής των ανθρώπων κι όχι των δηθενάδων και των πουθενατζήδων.

Η γιαγιά η Στέλλα που τόσο ήθελε τον Χάρη έστεκε εκεί και τα μάτια της χαμογελούσαν.

Για ένα γατί!

Έχετε δει χαμογελαστά μάτια; Είναι σπάνια. Χάνετε αν δεν έχετε δει.

Της είπα μονάχα:

-Να του μιλάτε και ξέρει και το σφύριγμα.

-Εμ  θα του μιλάμε δεν θα του μιλάμε……….

Θεά η γιαγιά!!!!!!!!!!!!

Μου ίσιωσε την ψυχή. (Αυτό το ίσιο!).

Δεν ξέρω πόσα θα ξέρει από Ελύτη, Σεφέρη, Wagner, Chopin, Πικάσσο...

Το πιο πιθανό τίποτα απ όλα αυτά.

Στα μάτια της εγώ είδα όλα όσα έπρεπε να δω.

Την αλήθεια.

Μου έδωσε λίγα αυγουλάκια, πραγματικά αυγά της ώρας και  τυρί φρέσκο.

Γκουρμεδιά απ τις λίγες.

Ξανά μανά παράκαμψη στην παράκαμψη κι επιστροφή στα πιο ψηλά.

Ξέχασα να σας πω για τον από μηχανής Θεό. Τον λατρεύω!!!!!!!

Δεν πειράχτηκα καθόλου, αλήθεια λέω.

Ταραχεύτηκα μια στιγμή αλλά πάει πέρασε,

Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα.

Βέβαια το μεγάλο μου ελάττωμα είναι πως δεν συγχωρώ.

Ο μικρός θα ταραχευτεί πολύ όταν εγώ αρχίσω κι όταν τελειώσω θα έχει ισοπεδωθεί.

Έτσι έχουν τα πράγματα.