Στο χάος του μυαλού μας

Βροχή, ομίχλη, κρύο (καιρός για δύο), πόρτες κλειστές, παράθυρα μισάνοικτα, καφές ζεστός, λικεράκι με της δικαιολογία της δοκιμής…

Ρόδια που κατακόκκινα κιόλας αναδεικνύουν περήφανα την ομορφιά τους, γιατί όχι άλλωστε!

Πιο κει κυδώνια κατακίτρινα με το απαλό τους χνούδι για προστασία περιμένουν να γίνουν ένα απ τα ωραιότερα γλυκά της Ελλάδας μας παρέα με μυγδαλάκια ξασπρισμένα κι αρμπαρόριζα.

Ο ήλιος, ο ήλιος μου ο κατάδικός μου ….πεισμωμένος χάθηκε.

Αλλά δεν θ’ αντέξει πολύ κρυμμένος. Θα βγει περίτρανος ξανά.

Τέτοιες μέρες εκτός από μια μικρή καταθλιψούλα που σου προκαλεί το τέλος του καλοκαιριού έχουν και τα καλά τους.

Από δωμάτιο σε δωμάτιο όλο και κάτι θα βρεις.

Ας πούμε ένα τενεκεδένιο κουτί γεμάτο ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Ιδιαίτερες, πολύ ιδιαίτερες όμως που ποτέ ως τώρα δεν του έδωσα την απαραίτητη σημασία….

Κοιτάζοντάς τες λοιπόν συνταράχτηκα σχεδόν…

Οι εικόνες άλλαξαν μορφή κι έβλεπα μόνον το είναι μου.

Παντού.

Είδα αυτό που όλοι φοβόμαστε να δούμε.

Τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μας....

Αυτά τα δαιδαλώδη μονοπάτια φαιάς ουσίας, απ όπου όλα ξεκινούν κι όλα τελειώνουν.

Κοίταζα, ξανά κοίταζα και προσπαθούσα να καταλάβω που ακριβώς κρύβεται το κάθε συναίσθημα.

Οι αισθήσεις μάθαμε, καιρό τώρα.

Ας πούμε η αγάπη που ακριβώς βρίσκεται; Ποιο νεύρο την ξεσηκώνει κι ησυχία δεν έχει μετά. Και μπορεί να καθορίσει και την ίδια σου τη ζωή, καταπατώντας πολλά άλλα μονοπάτια αυτής της φαιάς ουσίας. Της λογικής ας πουμε.

Κι η λογική τι είναι; Γιατί κάποιοι έχουν και κάποιοι άλλου όχι, αφού φαιά ουσία έχουμε όλοι.

To IQ πάλι; Πολύ σημαντικό πράγμα το IQ απ’ ότι έχω καταλάβει. Να κάθεται στο δεξιό ή αριστερό ημισφαίριο…

Κοιτούσα και ξανακοιτούσα αυτές τις περίεργες φωτογραφίες κι άκρη δεν έβγαλα.

Στο κάτω κάτω είναι το είναι μου όλο. Πρέπει να ξέρω.

Ωραίο μου φάνηκε, αλλά θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες.

Να, πώς να το ελέγχω παραδείγματος χάριν.

Ας πούμε όταν κλαίω να λέω «σταμάτα» και να σταματάω να κλαίω. Πως λέμε στα σκυλάκια κάτσε κάτω και κάθονται συνοφρυωμένα; Κάπως έτσι.

Κοιτούσα και ξανακοιτούσα αυτά τα φουσκωμένα ρυάκια να ελίσσονται με τόση τάξη στις συμμετρικές κοιλότητες κι έλεγα δεν είναι δυνατόν!!

Αφού όλα είναι τόσο όμορφα και τακτοποιημένα εκεί μέσα, γιατί ο άνθρωπος κάνει τόσες βλακείες κι εγώ ακόμη περισσότερες;

Γιατί τόσο χάος μερικές φορές;

Πάντως μου άρεσε αυτό που είδα.

Λέω να μην αλλάξω μαγαζί .Απ τον ίδιο θα ξαναψωνίσω