Ένα τσιγάρο δρόμος

Είχα λίγο πιεστεί, είχα δουλίτσα, είχε και ήλιο κατάλαμπρο κι είπα να το τολμήσω.

Τρίκαλα αγάπη μου.

Στενός και ανάμεσα σε συστάδες πανύψηλων λευκών, ο δρόμος, μια ευθεία γραμμή, γεμάτη αναμνήσεις.

Όταν ήμουν μικρή, Κυριακή σήμαινε και Τρίκαλα και γλυκό στο Αχίλλειο με θέα το ποτάμι.

Τον Ηλίθιο που λέγαμε μικρά. Τι μικρά δηλαδή, χρειάστηκε να μεγαλώσουμε πολύ για να καταλάβουμε ότι δεν το έλεγαν έτσι το ποταμάκι.

Μια πλάκα των μεγάλων που τη δέσαμε σαν κατσίκα στο χωράφι....

Τότε ή Τρίκαλα  η Παρίσι το ίδιο μου φαίνονταν.

Έφταιγε κι ο Σαράφης βλέπεις, όταν το ραδιόφωνο απ το πρωϊ ως το βράδυ έλεγε, "Σαράφης στο Λονδίνο, Σαράφης στο Παρίσι, Σαράφης ΚΑΙ στα Τρίκαλα"

Α χα χα !!!!!!

Έφτασα γρήγορα αργά το μεσημεράκι. Τότε που βγαίνουν οι ζεστές τοπικές χορτόπιτες και σου γαργαλάνε τα ρουθούνια...
Δεν γινόταν να μην γευτώ μία...Respect!

Respect και στο λούνγκο εσπρεσσάκι.

Έκανα την δουλίτσα μου, τίποτα το ιδιαίτερο και ξαφνικά μ' έπιασαν οι αναμνήσεις...κάποιες απ το δεξί χέρι και κάποιες απ τ' αριστερό και τραβολογούσαν πέρα δώθε.

Κατάλαβα πως ήταν ώρα να φύγω, γιατί  "κανείς δεν ήταν πια εκεί". Κι εκεί.

Είχα περάσει στην άλλη μεριά της πόλης. Απ την απέναντι μεριά του ποταμού.

Ξαναπέρασα το γεφύρι με το κεφάλι σκυφτό. Δεν ήθελα να το κοιτάξω.

Αλλά δεν άντεξα.

'Ερριξα το βλέμμα μου στο νερό. Έκανε κρακ η καρδιά μου.

Μυριάδες σκέψεις σηκώθηκαν απ το νερό σαν πουλιά και φτερούγιζαν δίπλα μου.

Ένα μόνο επιθυμούσα.

Αυτό που ήταν αδύνατον!