Μέρες ανήλιαγες

Υπάρχουν κάποιες μέρες που θα ήθελες ολόψυχα να μην έχουν ξημερώσει ποτέ.

Ποτέ.

Το χειρότερο είναι ότι και να θες δεν μπορείς να τις ξεχάσεις. Σαν τα αρχέγονα κύτταρα που δεν ξεχνούν ποτέ…

Είναι αυτές οι μέρες που ο ήλιος ξεχνιέται αλλού.

Τον Νοέμβριο μήνα δεν τον συμπάθησα ποτέ. Δεν μ’ αρέσει το όνομά του, είναι υγρός αν και φαινομενικά ζεστός πολλές φορές και ύπουλα κρύος.

Το ήξερε ότι δεν τρέφω καλά συναισθήματα απέναντί του. Και μ’ εκδικήθηκε με όλη τη δύναμή του.

Θυμάμαι μια βραδιά σαν την αποψινή, πεσμένη κατάχαμα στο χαλί..Ο ουρανός σειόταν από βροντές κι οι αστραπές τον χώριζαν στα δύο κι άφηναν να φανεί το χάος.

Ήταν μια καταιγίδα ξαφνική που τίποτα δεν την προμήνυε.

Την θεώρησα σημαδιακή. Κάτι θα γινόταν εκείνο το βράδυ.

Δεν ήταν μια απλή καταιγίδα. Ήταν συνοδευτική συμφωνία μιας ψυχής που άφηνε τούτον τον κόσμο για έναν άλλον αν υπάρχει. Ας πούμε ότι υπάρχει έτσι για να παρηγορηθούμε.

Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Δεν ήταν μόνο η καταιγίδα. Ήταν και το σφίξιμο στην καρδιά και το τρέμουλο όλου του σώματος που ένιωθα.

Ήταν τέσσερις και μισή τα ξημερώματα. Περίπου όπως και τώρα.

Τότε ακριβώς ήταν που ένιωσα τον παντοτεινό κι αλγεινό αποχωρισμό.

Ίσως και ν’ ανέπνεε ακόμη ίσως το μόνιτορ να έδειχνε σημάδια ζωής αλλά είχε φύγει.

Ανεπιστρεπτί.

Διαμαρτυρόμενος μαζί με τις βροντές και τις αστραπές. Ήταν απ’ τους λίγους που γνώριζα που δεν ήθελε κι ούτε πίστεψε πως θα φύγει.

Εκείνη την βραδιά ένιωσα το «πάγωμα ψυχής». Ένα πελώριο κύμα ψύχους με πλημμύρισε.

Κατέκλυσε κάθε κύτταρό μου και το παρέλυσε.

Από τότε, κάθε βράδυ μα κάθε βράδυ την ίδια ακριβώς ώρα ανοίγω τα μάτια μου. Δίπλα μου το ρολόϊ δείχνει τέσσερις και μισή.

Κάθε φορά λέω, δεν είναι δυνατόν να έφυγε, μα στα πρώτα δύο επόμενα λεπτά η πραγματικότητα επιβεβαιώνεται.

Κάθε βράδυ και κάθε πρωϊ.

Ξέρω πως θα ζήσω μ’ αυτό. Ευτυχώς όχι για πολύ γιατί κι εγώ μεγαλώνω κι όλα είναι πιθανά.

Ξέρω πως μου χει θυμώσει. Του είπα ψέματα πως δεν θα πεθάνει ποτέ…

Και για κάποια άλλα….

Κι αν υπάρχει άλλη ζωή, που δεν θέλω, δεν με σώζει τίποτα όταν τον συναντήσω.